Ś.p. kpt. rez. phm. inż. Józef Bocheński (23.11.1930 - 7.01.2014)
Urodził się w Warszawie w rodzinie komisarza Straży Granicznej II RP kpt. Józefa Bocheńskiego i Haliny z Lewandowowskich. 31.08.1939 r. ostatni raz widział ojca odchodzącego na wojnę, który ranny w boju pod Muszyną dostał się do niewoli sowieckiej i 23.04.1940 r. został zamordowany w Katyniu. To wydarzenie, z którym nie pogodził się nigdy, niczym dotkliwy cierń tkwiło w nim do ostatnich chwil, ale zarazem kształtowało jego trudną drogę przez życie w służbie innym i Polsce. Był oddanym społecznikiem nie tylko w Brwinowie, swojej drugiej małej ojczyźnie, do której trafił wraz z matką po ucieczce z transportu do Auschwitz wyprowadzanego z Woli podczas Powstania Warszawskiego. Zawsze wspominał tę pierwszą - Jasło, w której spędził ostatnie lata w pełnej, kochającej się rodzinie, do której jednak z woli władz nie dane mu było wrócić. W 1952 roku zawarł związek związek małżeński z Krystyną z Sadeckich, w którym narodziło się dwoje dzieci. Ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Był podharcmistrzem, organizatorem wielu obozów harcerskich i zarazem ostatnim, nieetatowym komendantem Hufca ZHP w Pruszkowie. Z harcerzami spotykał się jeszcze wielokrotnie, w 1974 roku był na ostatnim obozie. W początku lat 60-tych XX w. tworzył wraz z przyjaciółmi zręby spółdzielczości mieszkaniowej w swoim mieście, był pierwszym prezesem SM "Osiedle". Stworzył Koło LOK i Klub Strzelecki, przez wiele lat był prezesem OSP w Brwinowie. Uczestniczył w ekshumacjach żołnierzy 36 pp Legii Akademickiej poległych w boju pod Brwinowem. W stanie wojennym drukował i kolportował prasę podziemną, prowadził wykłady w kościołach w ramach Ośrodka Kultury Chrześcijańskiej Zachodniego Mazowsza. Współpracował z organizacjami katyńskimi, pisał wspomnienia. W 1989 r. opublikował swoje przemyślenia o Katyniu. Jako orędownik Straży Granicznej II RP, w 2006 roku związał się do ostatnich dni życia ze SWPFG. Prowadził prelekcje dla młodzieży o szeroko rozumianej tematyce katyńskiej, uczestniczył w konferencjach i wystawach. Jeszcze 31.12.2013 r. snuł plany na kolejny rok, myślał o spotkaniach z młodzieżą ... Zmarł po krótkiej chorobie opatrzony św. sakramentami w szpitalu w Pruszkowie.
Odznaczony: Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem i Odznaką Kustosza Tradycji, Chwały i Sławy Oręża Polskiego, Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie, Odznakami Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej i Przyjaciela Dziecka, Honorowym Jubileuszowym Znakiem KOP, Złotą Odznaką Pamiątkową XX-Lecia SWPFG.
Syn Zbigniewa i Elżbiety z d. Prusak. Ukończył Wydział Historii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1985 – 1991 był pracownikiem naukowym Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Opracowywał scenariusze ekspozycji stałych i wystaw czasowych. Od 1991 r. prowadził Wydawnictwo „Barwa i Broń”, które wydało blisko 50 pozycji książkowych z zakresu wojskowości polskiej i powszechnej. Był autorem sześciu książek o tematyce historycznej oraz około 50 artykułów z zakresu najnowszej historii Polski. Interesował się historią ochrony polskich granic. Współpracował z radiem i telewizją przy nagrywaniu programów historycznych, w tym programu Sensacje XX wieku oraz filmów i seriali historycznych. Do SWPFG należał od 2003 r., od 2006 r. był wiceprezesem Zarządu.
Antoni Jurasz urodził się w Cięcinie, w pow. żywieckim, w rodzinie Franciszka i Anny z Wolnów. We wrześniu 1939 r. jako harcerz – ochotnik brał udział w wojnie obronnej, począwszy od obrony Węgierskiej Górki, po walki w rejonie Tomaszowa Lubelskiego, gdzie dostał się do niewoli niemieckiej. Udało mu się zbiec z niewoli i po powrocie w rodzinne strony, już w październiku 1939 r., wstąpił do konspiracyjnej organizacjiNiepodległość, która wkrótce weszła w skład Służby Zwycięstwu Polski. Pod koniec marca 1940 r. został aresztowany w Słowacji, na kurierskim szlaku, i do kwietnia 1945 r. był więziony w Moabicie, Berlinie-Teglu i Buchenwaldzie. Po powrocie do Polski nadal działał w konspiracji, jednak wkrótce został aresztowany. Po amnestii studiował dziennikarstwo w Warszawie oraz w PWST, na wydziale aktorskim. Przez 55 lat był czynnym aktorem, występował na scenach teatralnych, w filmach i telewizji. W stanie wojennym recytował poezję patriotyczną w kościołach diecezji katowickiej i bielsko-żywieckiej. Do końca życia mieszkał w Katowicach. Był członkiem założycielem SWPFG.
Michał Zańko, syn Michała i Gutanny, urodził się w Kulnie, w pow. leżajskim. W listopadzie 1937 roku został powołany do 23 pułku piechoty w Włodzimierzu, a w 1938 roku przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. W marcu 1939 roku w ramach mobilizacji został przerzucony wraz z baonem KOP „Berezwecz” w rejon Żywca. Zmobilizowany baon KOP został włączony do 1 Brygady Górskiej jako 1 baon 2 pułku piechoty KOP. Uczestniczył w obronie Węgierskiej Górki, a następnie dzielił losy oddziału wypieranego przez Niemców. Po 17.09.1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej, którą udało mu się przeżyć ze względu na bardzo niski stopień i brak dokumentów KOP.
Kpt. rez. Bolesław Buczak ur. 9.04.1918 r. w Uciskowie pow. Busko-Zdrój. Szkołę powszechną ukończył w Nowym Korczynie, później wstąpił do trzyletniej Szkoły Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich nr 2 w Śremie. Po dwóch latach został przeniesiony do Szkoły Podoficerskiej Broni Pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie. Szkołę ukończył w 1935 r. i tu pełnił zawodową służbę, aż do wybuchu II wojny światowej. W tym czasie ukończył Gimnazjum Rodziny Wojskowej. W wojnie 1939 r. uczestniczył w składzie Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej płk Stefana Roweckiego. Ostatnią walkę stoczył pod Tomaszowem Lubelskim i tam dostał się do niewoli niemieckiej, udało mu się jednak zbiec i powrócił w rodzinne strony. W 1940 r. wstąpił do ZWZ, a następnie do AK. Brał udział w walkach z okupantem na terenie Obwodu Busko „Borsuk”. Po zbliżeniu się frontu wstąpił do wojska z przydziałem do 3 Samodzielnego Baonu Samochodowego Głównego Sztabu WP, a następnie 16 DP w Gdańsku. Po demobilizacji, w 1946., wyjechał na Ziemie Odzyskane i podjął pracę w Starostwie Powiatowym w Kożuchowie. Ukończył Wyższe Studium Prawno-Administracyjne Ministerstwa Ziem Odzyskanych we Wrocławiu skąd został przeniesiony na kierownika oddziału Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze. Tam pracował aż do odejścia na emeryturę. Wraz z bratem Stanisławem, żołnierzem KOP, obrońcą Węgierskiej Górki, uczestniczyli w organizacji Klubu Byłych Żołnierzy KOP Obrońców Węgierskiej Górki, a następnie w Społecznym Zespole Upamiętniania Tradycji KOP im. gen. Henryka Minkiewicza-Odrowąża. Od 18.06.1997 r. był członkiem SWPFG, przez prawie pięć kadencji pełniąc funkcję skarbnika Zarządu. Brał udział w pracy Związku Kombatantów RP i Osób Represjonowanych – środowiska Wychowanków Szkół Podoficerskich Zawodowych dla Małoletnich, Uczestników Wojny Obronnej 1939 r. Zmarł 3.11.2010 r., 5.11.2010 r. został pochowany na cmentarzu komunalnym w Kożuchowie. W ostatniej drodze towarzyszyła mu delegacja Komendanta Głównego Straży Granicznej z Nadodrzańskiego oddziału SG.
Jan Pluta, syn Michała i Weroniki z Kusibabów, ur. w Paszczynie pow. Ropczyce. Ukończył szkołę powszechną, a po wojnie Centralną Szkołę Rewidentów Spółdzielni w Prusach. We wrześniu 1938 r. jako ochotnik wstąpił do 16 pp w Tarnowie, w grudniu 1938 r. skierowany do szkoły podoficerskiej baonu „Berezwecz” pułku KOP „Głębokie”. W marcu 1939 r. wraz z kompanią szkolną skierowany do Węgierskiej Górki, gdzie w składzie 3 plutonu 1 komp. I baonu KOP „Berezwecz” uczestniczył w szkoleniu wojskowym i w budowie fortyfikacji. W pierwszych dniach września 1939 r. dowodził sekcją rkm plutonu broniącego Wzgórza Lipowska. Pluton nie poddał się, został na tyłach wroga. Po rozwiązaniu oddziału wrócił do rodzinnego gospodarstwa. W maju 1940 r. zaprzysiężony w ZWZ-AK w plutonie Paszczyna kompanii „Rakieta” Ropczyce I jako z-ca d-cy drużyny i -ca grupy dywersyjnej. Organizował struktury podziemne i prowadził szkolenie wojskowe. Wspomagał działalność RGO i prowadził wywiad w pobliżu obozu zagłady w Pustkowie i bazy V-1 i V-2 w miejscowości Blizna. Z bronią w ręku walczył do zakończenia „Akcji Burza”. W czasie walk został ranny w głowę. We wrześniu 1944 r. z rozkazu d-0cy AK wstąpił do MO w Paszczynie. Jako komendant posterunku w Borku Wielkim, w 1945 r. zapobiegł aresztowaniu przez NKWD 27 akowców. We wrześniu 1946 r. wydalony z MO „za wrogi stosunek do ówczesnej rzeczywistości i utrzymywanie kontaktów z wroga reakcją (WiN)”. Zagrożony aresztowaniem wyjechał na Ziemie Zachodnie, często zmieniał pracę i miejsce zamieszkania. Od zakończenia wojny do lat 60-tych był trzykrotnie aresztowany. Był członkiem SWPFG od 14.11.2000 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Lubzinie.
Mirosław Jan Rubas ur. 20.04.1934 r. w Szkrobotówce w pow. krzemienieckim na Wołyniu, w rodzinie Jana Rubasa, st.sierż. Korpusu Ochrony Pogranicza (zamordowany w 1940 roku przez NKWD, figuruje na tzw. Liście ukraińskiej) , i Janiny z Trzaskalskich. M. Rubas ukończył w 1956 roku Politechnikę Poznańską i jako inżynier przez 40 lat pracował w przemyśle. W 1989 roku rozpoczął działalność na rzecz upamiętnienia Ofiar Katynia i ujawnienia prawdy o tej zbrodni. O mordzie katyńskim wiedział wiele z przekazów rodzinnych, od lat dziecięcych stratę ojca przeżywał bardzo boleśnie. W 1992 roku przeszedł na emeryturę. Związany od zarania z Rodziną Katyńską, należał do Społecznego Zespołu Upamiętniania Tradycji Korpusu Ochrony Pogranicza im. gen. Henryka Minkiewicza-Odrowąża, a od 18.06.1997 r. do SWPFG; był prezesem Zarządu SWPFG od 1.09.2004 r. do 3.05.2010 r. Był autorem ok. czterdziestu artykułów z zakresu historii KOP, a także dotyczących tematyki katyńskiej, relacji i wspomnień wojennych, wygłosił wiele referatów na konferencjach naukowych, jest autorem „Katyńskiej Listy Strat Polskich Formacji Granicznych”.
Syn Wacława i Jadwigi z Sawickich, urodzony w Białymstoku. Od najmłodszych lat należał do harcerstwa. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 tworzył Szare Szeregi, w których pełnił funkcję komendanta okręgu białostockiego. 17.07.1940 aresztowany przez NKWD i uwięziony w Białymstoku. 1.02.1941 po dwudniowym procesie został skazany na karę śmierci przez Najwyższy Sąd Białoruskiej Republiki Radzieckiej. Po stu dniach pobytu w celi śmierci, 10.05.1941 sąd ZSRR zamienił wyrok na dziesięć lat łagrów. Wywieziony na Kołymę, odzyskał wolność dopiero po podpisaniu układu Sikorski - Majski. W marcu 1942 wstąpił do formowanej przez gen. Andersa Armii Polskiej w ZSRR. Przeszedł cały szlak bojowy II Korpusu, walcząc m.in. pod Monte Cassino. Ryszard Kaczorowski był ostatnim Prezydentem RP na Uchodźstwie. 19.07.1989, po nagłej śmierci Kazimierza Sabbata, objął urząd Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej na Uchodźstwie. 22.12.1990 złożył urząd na ręce nowo zaprzysiężonego Prezydenta RP Lecha Wałęsy i na Zamku Królewskim w Warszawie uroczyście przekazał insygnia władzy państwowej. Zginął 10.04.2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku, w trakcie podróży na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. Po sprowadzeniu do Polski, trumna z ciałem Prezydenta została wystawiona w Belwederze, a następnie spoczęła w Krypcie Wielkich Polaków na terenie budowanej jeszcze Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.
Edward Kałużny, syn Michała i Marii z Kolasińskich, ur. 21.10.1929 r. w Oborach gm. Dederkały Wielkie pow. krzemieniecki (Wołyń). Rodzice pochodzili z Kalisza. Ojciec był plutonowym w 3 kompanii odwodowej 4 baonu KOP „Dederkały”, w latach 1934-1935 d-cą strażnicy KOP w Juśkowcach, pod koniec sierpnia 1939 r. skierowany do armii „Karpaty”. Dostał się do niewoli niemieckiej, później dostał się do armii gen. Andersa, walczył pod Monte Cassino, gdzie został ranny. Edward ukończył szkołę im. H. Kołłątaja w Dederkałach Wielkich, a od 17.09.1939 r. znalazł się pod okupacją sowiecką. Po zajęciu Obór przez Niemców w 1941 r. został zatrudniony jako pomocnik pastucha. Wczesną wiosną 1943 r. uciekł wraz z rodziną do Krzemieńca, a w połowie lutego wraz z kilkorgiem innych dzieci został potajemnie wywieziony do Brodów, a stąd przez Lwów do Krakowa, skąd trafił do przytułku RGO w Pieskowej Skale, gdzie przebywał do połowy 1945 r. Stamtąd trafił do mamy i babci, które po ucieczce z Wołynia trafiły do Kalisza. W 1951 r. uzyskał maturę w Liceum Ogrodniczym w Koźminie Wlkp. Nakazem pracy został skierowany do Zarządu Zieleni Miejskiej w Warszawie, gdzie jako technik zieleni pracował do kwietnia 1958 r. Później pracował jako Kierownik Zakładu Zieleni w MPGK w Międzyzdrojach. W latach 1963-1969 by ł prezesem Rejonowej Spółdzielni Ogrodniczej w Międzyzdrojach, a do 1975 r. kierownikiem OW w Wisełce. W 1990 r. przeszedł na emeryturę. Był członkiem SWPFG od maja 2006 r. Zmarł w marcu 2010 r., został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie. 7.04.2010 r. w ostatniej drodze towarzyszyła mu delegacja Komendanta Głównego Straży Granicznej.
Syn Władysława, st.przod. Str. Gran. i Agnieszki z d. Stachura, ur. w budynku Inspektoratu Granicznego w Samborze (woj. lwowskie). W związku ze służbą ojca w SG mieszkał w Jaśliskach (pow. sanocki) 1928 – 1932, Piwnicznej (pow. nowosądecki) 1932 – 1933, Grabiu (pow. jasielski) 1933 - 1936, Kościelisku (pow. nowotarski) 1936 – 1939, w Zakopanem 1939. Edukację rozpoczął w 1935 r. w Szkole Powszechnej w Żmigrodzie Nowym, pow. jasielski, a następnie kontynuował ją szkołach w Kościelisku i Zakopanem. Jako kibic uczestniczył w ówczesnych wydarzeniach sportowych takich jak Mistrzostwa Świata FIS w Zakopanem w 1939 r., czy próba lotu do stratosfery z Doliny Chochołowskiej przez mjr Jerzego Bajana. Poznał legendę polskich nart, kuriera tatrzańskiego Stanisława Marusarza i najwybitniejszego poetę i prozaika góralskiego Stanisława Nędzę-Kubińca, z którego synem uczęszczał do jednej klasy. We wrześniu 1939 r. ewakuowany z rodziną do Rawy Ruskiej, a następnie do Żółkwi. Po 17 września 1939 r., powrócił do Boguniowic pow. tarnowski, a w listopadzie do Zakopanego. Z powodu zagrożenia dla ojca ze strony gestapo, jakie wynikało z pełnionej przed wojną służby w SG, z całą rodziną ukrywał się przez kilka tygodni w Kościelisku, Chochołowie i Czarnym Dunajcu, po czym z początkiem 1940 r. z Chabówki koleją wszyscy wyjechali do Maniowa w ówczesnym Landkreis Sanok GG. Tu zamieszkali w leśniczówce u babki Magdaleny Stachura. Od 07.1942 r. do 07.1944 r. mieszkał w Cisnej, gdzie ojciec podjął pracę poborcy leśnego przy miejscowym nadleśnictwie. W sierpniu 1944 r. wraz z rodziną wrócił do Maniowa, gdzie we wrześniu był świadkiem mordu na matce, siostrze, babce, ciotce i jej dzieciach, dokonanego przez OUN. W listopadzie 1944 r. tworzył posterunek Milicji Obywatelskiej w Woli Michowej, pow. leski, walczył z oddziałami UPA. W maju 1945 r. wyjechał w rodzinne strony ojca, do Poznania, a następnie do Środy Wlkp., gdzie uczęszczał do gimnazjum i liceum dla dorosłych oraz ukończył kurs szybowcowy. Od 1948 r. pełnił służbę wojskowa w 57 pp w Suwałkach, gdzie po stażu rekruckim w Podoficerskiej Szkole Piechoty, w stopniu plutonowego, został zastępcą dowódcy kompanii. W 1949 r. został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, z której przed ukończeniem został relegowany za zatajenie w ankiecie personalnej faktów związanych z udziałem ojca w wojnie z bolszewikami i o służbie w Straży Celnej i Straży Granicznej. Dostał rozkaz zameldowania się w jednostce macierzystej w Suwałkach, skąd po trzech miesiącach został przeniesiony do 84 pp w Giżycku. W 1953 r. ukończył „karierę” wojskową, wyjechał do Krakowa i podjął pracę na budowie huty im. Lenina. W 1954 r. w Sanoku zawarł związek małżeński z Kazimierą Dąbrowską, córką Wojciecha, przedwojennego st.str. SG. Poznali się jeszcze w latach dziecięcych, kiedy to ich ojcowie pracowali w Komisariacie SG w Krempnej. Od 1955 r., aż do odejścia na emeryturę w 1974 r., pracował w Sanoku jako pracownik umysłowy. Od 1974 r. chałupniczo dorabiał do niskiej emerytury w Spółdzielni Niewidomych w Przemyślu. Był członkiem SWPFG od sierpnia 2009 r. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Posada w Sanoku.